Gerd Wubbels

Ik ben Gerd Wubbels en ik heb de ziekte Verslaving, dit klinkt wellicht heftig, en in het begin van mijn route naar herstel had ik hier ook wel moeite mee, maar vanaf het moment dat ik mijn ziekte heb geaccepteerd, kon ik pas echt naar mijn verslaving kijken en het zien voor wat het werkelijk was, een hell waarin ik mezelf kapot maakte en daarin mijn dierbaren mee nam.

Terugkijkend op mijn kindertijd met de kennis die ik nu over verslaving heb durf ik wel te stellen dat gevoeligheid voor verslaving er altijd al in heeft gezeten. Altijd druk en opzoek naar kicks en spanningen. Dit deed ik doormiddel van het altijd hoger in de boom willen klimmen dan mijn vrienden en het altijd net een stapje gekker en meer willen doen. Stoer willen zijn en daarmee aan mijn eigen echte ik voorbij gaan waardoor er vaak problemen op mijn pad kwamen die “natuurlijk” nooit mijn schuld waren.

Middelen gebruik begon al jong, en na een bepaalde periode wisselde ik altijd van middel om mezelf te bewijzen dat ik geen verslavingsprobleem had. Het ging van wiet en hasj naar alcohol, van alcohol naar sporten met anabolica en vanuit daar naar feesten met xtc, speed en ghb. Elke keer na het krijgen van problemen of het krijgen van een inzicht, wisselde ik van middel, dit eindigde in extreem misbruik van cocaïne en crack. Drugs, alcohol en extreem sporten hadden gedurende mijn leven altijd gezorgd voor een goed gevoel, verlichting en rust in mijn hoofd. Maar op een bepaald moment ging het niet meer om het krijgen van een goed gevoel maar was het overgegaan naar het willen laten stoppen van slechte gevoelens, ik MOEST gebruiken om me niet meer slecht te voelen. Deze omschakeling zette mijn verslaving in een hogere versnelling. Ik zat gevangen in de neerwaartse spiraal van verslaving, zelf zag ik dit niet in, ik had geen probleem, met mij was niks aan de hand. Dit was mijn ego en valse trots, die door mijn verslaving zo groot waren geworden dat ik door de bomen het bos niet meer zag.

Mijn naasten zagen de ellende en omvang van mijn verslaving wel, en hebben hulp voor mij gezocht. De eerste behandeling deed ik dan ook voor hun, om mijn relaties te redden. Mijn 2e en 3e behandeling deed ik wel voor mezelf maar doordat ik te weinig begeleiding had naderhand van de behandelingen, lukte het mij niet om de structuur, tools, kennis en adviezen vanuit de behandeling mee te nemen en te implementeren in mijn dagelijks leven, waardoor ik toch elke keer weer terugviel in verslaving. Elke terugval heeft enorme schade aangericht aan mijn eigenwaarde, zelfbeeld, het gezin, mijn familie en mijn bedrijf. Alles ben ik verloren door mijn verslaving.

Mijn hertel is in 2020 echt begonnen, naderhand van mijn 4e behandeling vond ik iemand die me meenam in zijn herstel en mij begeleiding en steun gaf in het aangaan van mijn leven zonder alcohol en drugs. Dit was een hele opgave en het ging zeker niet vanzelf, mijn verslaafde denken nam het vaak over maar doordat ik iemand naast mij had staan die deze route ook had bewandeld kon ik elke keer toch kiezen voor herstel waardoor ik steeds meer leerde over mijn verslaving en steeds beter werd in het toepassen van herstel. Dit was het eerste jaar van mij herstel, mijn 2e jaar ging veelal over het onder ogen zien van mijn eigen emoties en gevoelens, mijn comfortzone uitbreiden door mijn angsten en andere emoties onder ogen te komen en te doorleven op een gezonde manier. Mijn 3e en 4e jaar van herstel stonden vooral in het teken van het opnieuw opbouwen van mijn leven, het weer gaan meedraaien in de maatschappij doormiddel van werk, het aangaan van studies, het lezen van boeken en het opzetten van een organisatie waarin begeleiding aangeboden wordt aan mensen die leiden aan verslavingsproblematiek. 

Ik voel me weer sterk, ik vind mezelf weer de moeite waard, ik kan weer een vader zijn, ik kan weer meedraaien in mijn familie, ik kan het leven aan hoe het zich aandraagt, met alle gedachten en emoties wat dat met zich meebrengt. IK BEN IK!